Post by Anita on Mar 17, 2005 7:30:45 GMT -5
De eertse keer dat ik iets te maken kreeg was toen ik 18 was, en een beroepskeuze test en een IQ test heb gedaan.
Toen dat achter de rug was hoorde daar een gesprek met een psychiater bij. om de resultaten te bespreken.
Op een gegeven moment vroeg die man mij hoe het thuis ging, en toen moest ik ineens huilen, omdat ik daar niet over praten wilde, toen zei hij:"als je nog eens een keer met me wilt verder praten dan kan dat, en bel me dan maar op".
Maar ik had iets van :"ik moet hier weg" ik schaamde me voor m'n tranen, want mensen mochten niet weten dat er wat aande hand was.
Dus toen ik weer buiten stond was ik zo opgelucht, want ik wilde niks van hulpverleners weten, want die mensen konden er voor zorgen dat ik emotioneel werd, en dat mocht niet want niemand mocht iets van mijn problemen weten.
Pas zes jaar later ben ik door m'nhuisarts doorverwezen
naar de poli psychiatrie, omdat ik helemaal vast was gelopen, maar zelfs daar durfde ik niet al m'n problemen te vertellen, ze mocht zeker niet weten dat ik anorexia had, dus na een 8 maanden ben ik weg gegaan omdat zij met ontsag ging, en zij bood mij wel aan om met iemand anders verder te gaan, maar dat wilde ik niet.
De eerste keer dat ik open durfde te zijn was in 1996, toen was ik helemaal vastgelopen op verschillende problemen, toen ben ik weer naar de poli gegaan en dat was voor het eerts dat ik erzelf achter stond.
Dit was het voor nu even, ik vertel binnenkort nog wel hoe het verder is gegaan.
groetjes Anita.
Toen dat achter de rug was hoorde daar een gesprek met een psychiater bij. om de resultaten te bespreken.
Op een gegeven moment vroeg die man mij hoe het thuis ging, en toen moest ik ineens huilen, omdat ik daar niet over praten wilde, toen zei hij:"als je nog eens een keer met me wilt verder praten dan kan dat, en bel me dan maar op".
Maar ik had iets van :"ik moet hier weg" ik schaamde me voor m'n tranen, want mensen mochten niet weten dat er wat aande hand was.
Dus toen ik weer buiten stond was ik zo opgelucht, want ik wilde niks van hulpverleners weten, want die mensen konden er voor zorgen dat ik emotioneel werd, en dat mocht niet want niemand mocht iets van mijn problemen weten.
Pas zes jaar later ben ik door m'nhuisarts doorverwezen
naar de poli psychiatrie, omdat ik helemaal vast was gelopen, maar zelfs daar durfde ik niet al m'n problemen te vertellen, ze mocht zeker niet weten dat ik anorexia had, dus na een 8 maanden ben ik weg gegaan omdat zij met ontsag ging, en zij bood mij wel aan om met iemand anders verder te gaan, maar dat wilde ik niet.
De eerste keer dat ik open durfde te zijn was in 1996, toen was ik helemaal vastgelopen op verschillende problemen, toen ben ik weer naar de poli gegaan en dat was voor het eerts dat ik erzelf achter stond.
Dit was het voor nu even, ik vertel binnenkort nog wel hoe het verder is gegaan.
groetjes Anita.
