Anita
New Member
Posts: 25
|
Post by Anita on Mar 17, 2005 13:36:12 GMT -5
Ik heb sinds 2001 de diagnose : borderline. Ik wist het zelf al eerder, maar ik vind het een rotstoornis, ik heb het gevoel dat de behandelaar die ik nu heb heel stigmatiserend is. Ik vind het al moeilijk genoeg om er mee om te gaan, maar de hulpverlening maakt dat het nog moeilijker te accepteren is. Ik voel me momenteel enorm rot, en heb veel last van klachten die onder de noemer borderline vallen. verder heb ik ook rotervaringen meegemaakt die niet kunnen zoals: Ikhad op een gegeven moment, tijdens een opname in 2002 een crisis waarin ik m'n polsslagader had doorgesneden. Ik werd door een ambulance opgehaald, en een van die verplegers vroeg over mijn hoofd heen aan een verpleegkundige van de afdeling waar ik opgenomen was:"wat heeft zij?", toen zei de verpleging keihard :"borderline", en toen spoot een verpleegkundige van de afdeling iets kalmerends in mijn been. 2 dingen dus die niet konden/mochten. Officieel mag een verpleegkundige dat niet zeggen, en ook die medicatie had niet gemogen. Nou weet ik wel dat de situatie er ook wel naar was dat mensen zulk soort dingen doen/zeggen. maar toch..
okee, dit was het even voor nu.
groetjes Anita
|
|
fleur
New Member
Posts: 9
|
Post by fleur on Mar 20, 2005 11:31:00 GMT -5
mensen plakken snel een sticker op je... zeker als er een persoonlijkheidsstoornis als borderline is geconstateerd... dat is vervelend... dat kan ik me heel goed voorstellen! je doet er zo weinig aan... *frustrerend*...
maar als je nu een behandelaar hebt die je eigenlijk niet prettig behandeld, kun je dan niet beter een andere gaan zoeken???
X fleur
|
|
Anita
New Member
Posts: 25
|
Post by Anita on Mar 21, 2005 14:32:55 GMT -5
ik heb nu een zorgcoordinator, geen behandelaar, maar ze vinden mijn problemen te ernstig om te behandelen Daar ben ik het dus niet mee eens! qua hulpverlening ben ik het afgelopen half jaar van het kastje naar de muur gestuurd.
|
|
justaface
New Member
There's no such thing as life without pain
Posts: 14
|
Post by justaface on Apr 22, 2005 3:39:58 GMT -5
Ik wil niet ongevoelig klinken, maar velen die zogenaamd in de zorg werken zijn ons liever kwijt dan rijk en houden ons voortdurend aan het lijntje. Zo voelt het voor mij. Het verhaal dat je daarboven beschreef, doet me denken dat mensen jou als een soort ding beschouwden. 'Oh, ze is kapot? Laten we haar eens gauw weer aan elkaar plakken. Hupsakee. Gedaan'. Maar je bent geen ding, jij hebt ook gevoelens. Heb je geen klacht ingediend tegenover deze verplegers? Ik vind dat ze jou heel afschuwelijk hebben behandeld, net als een wild beest. Dat is zo oneerlijk!
Trouwens, hoe gaat het met jouw arm? Is het genezen? Heb je last gehad dat het ging opzwellen of iets dergelijks? Ik blijf zeggen dat je niet moet opgeven, want je doet het beter dan vroeger. Je voelt je beter, alhoewel niet compleet, maar anders dan voorheen, en dat is al een grote verandering.
Liefs,
|
|
Anita
New Member
Posts: 25
|
Post by Anita on Apr 22, 2005 13:31:00 GMT -5
Ik heb op een gegeven moment een patienten vertrouwens persoon ingeschakeld, naar aanleiding van een andere gebeurtenis, maar hij heeft me ook laten zitten, en ik had op een gegeven moment geen zin meer om er achter aan te gaan, ik was maar wat blij dat ik weer thuis was, en ik wilde die opname vergeten.
wat betrefd mijn arm, tja, de structuur van m'n huid is helemaal veranderd door de suicidepoging en het vele automutuleren, beide armen, ik heb er een zenuwbeschadiging aan over gehouden, dus daar heb ik wel last van, maar verder is het wel goed genezen, maar ik ben voor het leven getekend, en dat vind ik wel erg, als ik zomers of als ik sport, een t'shirt aan heb, dan zie ik mensen kijken, soms met een blik van :"wat is dat nou?"
maar ik laat me er niet meer van weerhouden om een t'shirt te dragen ,alleen niet als ik naar een hulpverlener ga, daar schaam ik me het meeste voor.
het is verleden, ik ben erover heen, zal het (waarschijnlijk) nooit meer doen.
|
|