somber, depressief?

[Anita]

Hallo lezers,

Veel mensen, waaronder ik , hebben ze neiging om heel snel te zeggen: "ik voel me depri, of ik voel me depressief" terwijl de meeste mensen die dat schrijven waarschijnlijk niet depressief zijn.

Wanneer ben je somber, en wanneer ben je echt depressief?

Het is natuurlijk makkelijk om een definitie van depressie en somberheid te geven, maar de vage scheidslijn is best moeilijk voor het stellen van een diagnose.

Ik heb de laatste tijd regelmatig s'avonds een bepaalde gemoedstoestand waarvan ik zeg dat het de hel is, zo enorm rot, ik heb voor mezelf het idee dat iemand die depressief is, dat gevoel wat ik maar een uur ofzo heb, de hele tijd heeft.

Zelf zou ik erg suicedaal worden, en er zou niks meer uit m'n handen komen, dus ik heb enorm veel respect voor mensen die depressief zijn, en voor wie alles een torenhoge drempel is, en die toch doorvechten.

Ik zelf heb erg wisselende stemmingen, soms voel ik me heel somber en komt er niks uit m'n handen, en een paar uur later kan ik weer heel vrolijk zijn, en het leven weer enigzins zien zitten.

Ook heb in die intens sombere periodes, heel erg foute dingen gedaan, omdat ik het leven niet meer zag zitten.
maar het ging weer over, en ik begon me geleidelijk aan weer beter te voelen.

Ik ben benieuwd hoe andere mensen over dit onderwerp denken.

[~Joyce~]

heeeey anita,

Tja, dat is wel een hele goede vraag inderdaad, wanneer ben je somber en wanneer ben je nou depressief.
Het is inderdaad niet makkelijk om daar een definitie van te geven, maar over het algemeen gesproken zijn de mensen die depressief zijn bijna de hele dag wel somber, lopen rond met het hoeft niet meer, wat heeft het voor zin etc etc.
Zelf ben ik depressief (geweest).
Ik zou willen dat het af en toe inderdaad maar voor een uurtje was, maar jammergenoeg was dat vaak niet het geval.
Maar of je nou depressief of somber bent, het is beide (vind ik) erg. Je zit dan gewoon niet lekker in je vel en dat is al een probleem, dat is gewoon rot etc.

Ik ben blij om te lezen dat die foute dingen over gegaan zijn (en niet gelukt zijn??!!!) en dat het geleidelijk weer beter met je gegaan is.

Je schrijft dat je enorm veel respect heb voor mensen die depressief zijn. Opzich vind ik het wel positief klinken van je, maar aan de andere kant denk ik, dat is niet nodig. Want iedereen heeft z'n eigen (moeilijke) strijd en ieder vecht ervoor en ieder doet dat op zijn / haar manier. Dus ik ken niet je helem problematiek, maar ik ken wel verhalen van je en ik moet zeggen als ik dat zo lees, heb ik zeker ook bewondering voor jouw en jouw vechtlust.

N.a.v. je vraag (hoe andere erover denken), zal ik nog een topic aanmaken over / voor stellingen en daar je vraag neerzetten.

Sterkte meis

[justaface]

Ik ben zelf depressief... (dit hebben een aantal counselors en psychologen van een tijdje geleden vastgesteld) Omdat ik geen verdere precieze diagnose heb gehad (simpelweg: geen dokter wil mij helpen en dus ook geen verwijsbrief), kijk ik zelf naar mijn symptonen en probeer te begrijpen wat ik mogelijk heb. Veel van mijn symptonen komen overeen met borderline. Soms ben ik heel erg blij maar dan gebeurt er iets, iets heel sufs en kleinigs, het kan me zo uit mijn vel doen springen! Ik word dan zo somber, kwaad en suicidiaal over. En dan... gaat het over. Totdat het weer komt en weer overgaat en dan weer, en zo blijft het doorgaan als in een cirkel.

Nou, ik denk dat de somberheid iets tijdelijks is zoals jullie het al hebben beschreven. Als je depressief bent dan ben je constant somber en negatief. Het hoeft niet openlijk, maar gewoon innerlijk. Als je samen met mensen bent en lacht terwijl je weet dat je vanbinnen luid schreeuwt en huilt en je geen deel van niets voelt, toch doet alsof om mensen niet te bezorgd te maken. Ja, dan ben je depressief. Ook als het zoals de dokters zelf zeggen, langer dan twee weken zulke gevoelens.

Liefs,