somber of depressief?

[Anita]

Ik heb nogal de neiging om te zeggen dat ik me depri voel, maar het woord depri is niet het juiste woord, ik voel me vaak somber.

Het woord depressief staat voor een gemoedstoestand die niet over gaat als iemand een grapje verteld of je probeerd op te peppen, ik denk dat iemand die depressief is te weinig circulatie van serotonine in de hersenen heeft, ik denk dat dus vooral antidepressiva ingezet moet worden als behandeling.

Als je somber bent kun je vaak wel opgepept worden door omgevingsfactoren, en het kan ook vaak snel weer omslaan in een betere stemming.

Ik ben blij dat ik niet depressief ben, ik gebruik wel antidepressiva, maar wil er het liefst mee stoppen, omdat ik niet het idee heb dat het wat voor mijn stemming doet, maar mijn psychiater is het er niet mee eens, dus ik gebruik het dan maar.

[justaface]

Gisteren zag ik een aflevering van Oprah over beroemde mensen die aan depressie lijden. Linda Hamilton kwam voorbij die in Terminator speelde. Ken je haar? Ze was nogal gespierd en de moeder van het jongetje John (dacht ik). Ze lijdt aan manische depressie en heeft zelf veel verschrikkelijke dingen gedaan. Het deed me goed het te horen dat er meer mensen zijn die zich zo voelen. Ze is ook aan de medicatie... Wat me toch een beetje niet prettig doet voelen, ik bedoel... als je ooit niet zonder de pillen kan leven dan ben je verslaafd. Dokters moeten dit niet toelaten, het is gewoon niet goed.

Het lijkt me niet zo leuk als je voor altijd afhankelijk bent van pillen, voor mij is het net zo slecht als drugs, aan de andere kant beter omdat je zogenaamd prettig blijft... Maar wat heb je eraan als je niet uit jezelf gelukkig kunt zijn? Ik vind het best nutteloos en zo... jammer. Je geeft ook aan dat het niet echt helpt... waarom blijven ze aandringen? Misschien moet je er gewoon mee doorzetten, ik zou ook niet weten wat je anders zou kunnen doen. Ik weet van mezelf dat ik geen pillen zal aannemen, ik denk dat het me niet goed zal doen. Het is gewoon niet gezond.

Liefs,

[Anita]

Ik gebruik bepaalde medicijnen die ik echt niet kwijt zou willen, en of ik dan verslaafd ben? ik denk het niet, met die medicijnen(antipsychotica) heb ik een beter leven als zonder, en daarom neem ik ook maar de bijwerkingen op de koop toe.

Maar van de antidepressiva wil ik af, alleen weet ik niet meer hoe het zonder zal zijn,

[tyuh]

ik weet wat deppressie betekent, het niet in staat zijn bepaalde emoties te voelen, een soort enorme brok die maar niet weggaat. Je weet je geen raad mee met je gevoelens en je stopt ze eignelijk continu weg, het was een soort combinatie van extrme ongeuitte woede en tegelijkertijd de angst om dit te uitten, de angst die de woede in bedwang hield.
Ga je naar een neiuwe school na 3 weken is het alweer raak, ga je weer naar een nieuwe school weer word je belachelijk gemaakt, ga je studern en op kamers weer hetzelfde patroon.
Ik wil da thet ophoudt ik wil het gevoel hebben geaccepteerd te worden, niet constant door dat verbale getreiter van mensen dichtklappen en voelen hoe ik ineen krimp. HEt zit me al zolang dwars al jaren het gaat terug tot aan mijn kindertijd. Als je weer afgewezen wordt voel ik die verse emotie de verse wonden van toen. En de mensen die het heelrijk vonden om iemand die zich moeilijk compleet de grond in te boren, ik voel zo een enorme wode jegens hen, en mensen die me niet serieus nemen, alsmaar gezien worden als een slome nonchalante junk, continu insinuernde sarcastosche opmerkingen waarin mesnen hun minanchting jegens jou weer moeten latne blijken, en dat alleen maar omdat je al jarenn lang een enorme zware last met je meedraagt, je hebt overigens nooit drugs in je leven aangeraakt, je bent alleen maar moe van het constant pikken van nuts, van je vader, pestkoppen op school leraren de je behandlen als een stuk stront omdat je gewoon moeite hebt met discipline en motivatie. Wanneer leert de wereld nu een inzien dat er iets mis is.
Ik wil mijn woede uitten, maar ik denk dat als dat gebeurt dat ik dan compleet over de rooie ga, mezelf neit meer kan beheersen. Ik wil zo graag met een psycholoog praten, gewoonweg mijn verhaal kwijt. Gewoon kunne zeggen wat mij dwarszit zonder me ervoor te hoeven schamen. Ik wil gewoon dat het ophoudt. Dat is alles. Ik wil niets anders dan weer helder van geest zijn, weer kunnen genietne,niet meer die continue angst om vrbaal verndederend, en beledigt te worden. Gewoon geaccpeteerd worden, nooit meer achter mensen aan hoeven lopen.
Zo schijtziek van dat constante getreiter an mensen je hele leven lang, overal waar je komt, het houdt ook niet op, continu je afgewezen en buitengesloten voelen.